بيدار

بر دست سیمگونه ی ساقی 
روشن کنید شمع شب افروز جام را 
با ورد بی خیالی 
باطل کنید سحر سخن های خام را 
من رهنورد کوه غروبم به باغ صبح 
پای حصار نیلی شبها دویده ام 
از لاشه های گند هوس ها رمیده ام 
مستان سرشکسته ی در راه مانده را 
با ضربه های سیلی ، سیلی سرزنش 
هشیار کرده ام 
تا بشکنم سکوت گران خواب قلعه ها 
واگه شوم ز قصه ی سرداب های راز 
زنجیر های وحشی پرسش را 
چون بردگان وحشی از خواب
بیدار کرده ام 
کوتاه کن دروغ 
شب نیست بزمگاه پری ها 
شب ، نیست با سکوت لطیفش جهان راز 
از آبهای رفته به دریای دوردست 
و از برگ های گمشده در پیچ و تاب ها 
نجوا نمی کنند درختان به گوش رود 
جز چشم مرگ دیده ی بیمار تشنه ای 
یا چشم شبروی که گرسنه است 
به برق سکه های گران سنگ 
بیدار نیست چشم کسی شهر خواب را 
دل خوش مکن به قصه ی هر مرده ی چشم پیر 
در خود مبند شعر صداهای ناشناس 
رود است آنکه پوه کند روی سنگ ها 
باد است آنکه می کشد از دره هیا نفیر 
نفرین چشم هاست 
سنگ ستاره ها که به قصر خدا زدند 
کوتاه کن دروغ 
از من بپرس راز شب خسته بال و پیر 
من رهنورد کوه غروبم به شهر صبح 
من میوه چین شعر دروغم ز باغ شب 
بیگانه رنگ کشور یأسم به مرز خواب 
از من بپرس! من 
بیدار چشم مسلخ بود م 
در انتظار دشنه ی مرگم 
نه انتظار پرتو خونی ز عمق دل 
تا باز بخشدم نفس از عطسه ی امید 
بر هر چه قصه های دروغ است 
نگرفته ام ز توسن نفرین خود لگام 
تا خوابگاه دختر مستی 
جنگیده ام ز سنگر هر جام 
از من بپرس ! آری 
من آخرین ستاره ی شب را شکسته ام 
از شام ناامیدی تا صبح نا امیدی 
بیدار بوده ام 
با دست های مرده ی چشم سفید خویش
دروازه سیاه افق را گشوده ام 
سحری درون قلعه ی شب نیست

**************************

بهترین شعر

کنون رؤیای ما باغی است 
بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش بو 
سر هر شاخه اش گلبرگ های نازک لبخند
به ساق هر درختش یادگاری ها 
و با هر یادگاری نقش یک سوگند 
کنون رؤیای ما باغی است 
زمین اما فراوان دارد اینسان باغ 
که برگ هر درختش صدمه ی دیدارها برده است 
که ساق هر درختش نشتر سوگند ها خورده است 
که آن سوگند ها را نیز
همان نشتر که بر آن کنده حک کرده است ، بر این کنده حک کرده
است ، با یار دگر اما 
که 
گر شمشیر بارد از
کنون رویای ما باغی است 
بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش ، لیک 
بیا رسم قدیم یادگاری را براندازیم 
و دل را خوش نداریم از خراش ساقه ای میرا 
بیا تا یادگار عشق آتش ریشه ی خود را 
به سنگ سرخ دل با خنجر پیوند بتراشیم 
که با ران فریبش نسترد هرگز 
که توفان زمانش نفکند از پا 
که باشد ریشه ی پیمان ما در سینه ی ما زنده تا باشیم

**************************

پشت این خانه حکایت جاریست 
پشت این خانه حکایت جاریست 
نیست بی رهگذری ، کوچه خمار 
هرزه مستی است برون رفته ز خویش
می کشاند تن خود بر دیوار 
آنچنانست که گویی بر دوش 
سایه اش می برد او را هر سو 
نه تلاشی است به سنگین قدمش تا جایی
نه صدایی است از او 
در خیالش که ندانم به کدامین قریه است 
خانه ها سوخته اینک شاید 
قصر ها ریخته شاید در شب 
شاید از اوج یکی کوه بلند 
بیرقش بال برابر گذران می ساید 
دودش انگیخته می گردد با ریزش شب 
دره می سازد هولش در پیش
مست و بیزار و خموش
می رود کفر اندیش
در کف پنجره ای نیست چراغ 
که جهد در رگ گرمش هوسی
یا بخندد به فریبی موهوم
یا بخواند به تمنای کسی
می برد هر طرف این گمشده را 
کوچه ی خالی و خاموش و سیاه 
وای از این گردش بیهوده چو باد
آه از این کستی بی عربده آه 
شهر خاموشان یغما زده است 
کوچه ها را نچرد چشمی از پنجره ای 
نامه ای را ندهد دستی پنهان به کسی
ساز شعری نگشاید گره از حنجره ای 
یک دریچه نگشوده است به شب 
تا اتاقی نفسی تازه کشد 
تا نسیمی چو رسد از ره دشت 
در ، ز خوابی خوش ، خمیازه کشد 
پشت در پشت هم انداخته اند 
خانه ها با هم قهرند افسوس 
شب فروپاشد خاکستر صبح 
بادها زنده ی شهرند افسوس 
مست آواره به ویرانه ی صبح 
پای دیواری افتاده به خواب 
خون خشکیده به پیشانی اوست 
با لبش مانده است اندیشه ی آب

**************************